Op een oktoberavond slopen vier Rottelanders, als waanden ze zich Spanjolen die de Hertog Alva trouw hadden gezworen, via diverse wegen de vesting Den Briel binnen. Het was tijd voor wraak op die dappere geuzen. De opponenten opereerden onder de schuilnaam Het Houten Paard. De lenigheid en flexibiliteit die die naam uitstraalde gaf al aan de we weinig van hun cavalerie te vrezen hadden. Wij waren veel beter bewapend met onze hellebaarden. We zouden ze wel eens te pakken nemen. Via bruggetjes en stegen, door een donkere poort traden we in het geniep de Infirmerie binnen.
Aldaar een hel verlichte zaal en we keerden terug in de realiteit van 2019. Het Houten Paard deed al vermoeden dat we niet met een manege hadden te maken, al was de zorg voor de paarden groot. Een zwart paard met een oor in de nek (voor kenners, dan heeft ie het niet naar de zin) werd terstond vervangen door een volmaakt exemplaar. Het ging dus om schaken, een fysiek vredelievende manier om het gevecht aan te gaan. We voelden ons deels thuis. Een niet zo grote vereniging met een self service en hartelijke mensen. Echter ook verschillen: een ruimte zo groot dat Tropica daar wel 6 keer in past. Maar een prima ambiance om de degens te kruisen. Overigens, van die veel betere bewapening van de Moerkapellenaren was op papier wel degelijk sprake: een gemiddeld ratingoverschot van meer dan 300 punten. Mijn opmerking dat we bij een eventuele 2-2 toch wel gingen snelschaken werd met gelach ontvangen. Prima natuurlijk, maar HHP had al jaren de eerste ronde niet overleefd, kortom de verwachtingen waren niet hoog aan Brielse zijde en daar leek alle reden toe. Een uitslag van ½-3½ of 0-4 zou eigenlijk normaal zijn, maar je weet het nooit.
Vanwaar nu deze lange inleiding? Nou op schaakgebied was het van onze zijde van een hoog droeftoetergehalte. Ik zal u meenemen. André Nieuwlaat (bord 4) was deze keer gevraagd mee te doen en nam het met de zwarte stukken op tegen zijn eigen opening met wit. Er ontstond een wat symmetrische stelling, waarbij wit het vooral solide speelde. André nam de tijd om gaten te schieten in deze vesting. Dat kostte tijd en het lukte niet echt. Een breekzet werkte averechts uit en tot grote opluchting van André werd zijn remiseaanbod geaccepteerd. Gerard van Ommeren was wat later en ik had voor hem op bord 1 wit geloot en daar kon hij toch onmogelijk ontevreden mee zijn. Hij werd echter verrast op zet 2 door c5 en anticipeerde daar niet echt goed op en na 4 zetten had hij al een fors slechte stelling kunnen krijgen, ware het niet dat zijn tegenstander de juiste zet wel achteraf toonde maar niet in de partij. Het was wel een voorbode van een moeizame partij. Gerard kwam niet verder en zwart stond prima. Een eerder remiseaanbod van Gerard werd vanwege de stand nog geweigerd (volgens mij) maar even later was het toch beklonken. 1-1 en daar mochten we niet eens over mopperen. Het werd nog erger. Hugo van Elteren begon sterk op bord 3, Hugo toch altijd een zekerheid voor minimaal een half punt. Hij nam het initiatief en de tegenstander werd onder druk gezet. Hugo nam ook de tijd maar kon zijn goede start geen vervolg geven en een bres schieten in de Brielse vesting. Sterker nog zwart bevrijdde zich en een geïsoleerde d-pion van Hugo  werd een blok aan zijn been. Zo sterk dat wit, mede door de tijd en het zoeken van complicaties het niet lukte het tij te keren en de partij moest opgeven: 2-1 achter. Tot slot teamcaptain Wouter Vroegindeweij op bord 2, met zwart dus. Hij had het voorrecht om tegen de grote man achter de website Schaaksite te mogen spelen. Wouter kwam als enige wel goed uit de opening. Zijn tegenstander ging alle complicaties uit de weg. Zo stonden de c en d-pionnen naast en tegen elkaar op te boksen, maar wit ontwikkelde rustig maar wel in snel tempo door. Hierdoor werd ook hij opgezadeld met een geïsoleerde d-pion, die alras verloren ging. Zo ontstond er al snel een eindspel met een pion minder en 2 torens plus zwak paard voor wit tegen 2 torens plus sterke loper voor Wouter. Na een torenruil ging er nog een witte pion af en na de gedwongen ruil van de 2e toren ontstond er een gewonnen eindspel. Dat het zo lang duurde lag eraan dat wit juist aan het eind de tijd nam, terwijl Wouter natuurlijk niet in een vervelende paardvork wilde lopen. Het leidde uiteindelijk toch tot de vooraf niet verwachte 2-2. Dus toch snelschaken. Dat was kort en daar kunnen we kort over zijn. Hier werd wel duidelijk afgerekend (½-3½, met winst voor Gerard, Hugo en André en een remise voor Wouter) zodat we toch een ronde verder zijn. Met de hakken over de vestinggracht. De volgende ronde zal een thuiswedstrijd zijn tegen het sterke Krimpen.
Was dit de verwachte revanche der Spanjolen van Alva, dat laat ik aan de lezer over.